تدوین فیلم هم خلاقانه است و هم بخش فنی فرایند تولید پس از تولید فیلم. این اصطلاح از روند سنتی کار با فیلم گرفته شده است که به طور فزاینده شامل استفاده از فناوری دیجیتال است.
ویرایشگر فیلم با فیلم های خام کار می کند ، عکس ها را انتخاب می کند و آنها را به ترتیب تبدیل می کند که یک تصویر متحرک نهایی ایجاد می کند. ویرایش فیلم به عنوان یک هنر یا مهارت توصیف می شود ، تنها هنری که منحصر به سینما است و فیلم سازی را از سایر هنرهای قبلی که از آن گذشته است جدا می کند ، اگرچه موازی نزدیک با روند ویرایش در سایر اشکال هنری مانند شعر و نوشتن رمان نیز وجود دارد. ویرایش فیلم اغلب به عنوان "هنر نامرئی" [1] خوانده می شود زیرا وقتی این امر به خوبی انجام شود ، بیننده می تواند آنقدر درگیر شود که از کار ویرایشگر آگاه نباشد.
در اساسی ترین سطح خود ، ویرایش فیلم هنر ، تکنیک و تمرین مونتاژ عکس ها به دنباله منسجم است. وظیفه یک ویراستار صرفا قرار دادن مکانیکی قطعات فیلم ، قطع کردن صفحات فیلم یا ویرایش صحنه های گفتگو نیست. یک ویراستار فیلم باید خلاقانه با لایه های تصاویر ، داستان ، گفتگو ، موسیقی ، قدم زدن و همچنین اجراهای بازیگران کار کند تا به طور مؤثر "تصور مجدد" کند و حتی فیلم را دوباره بازنویسی کند تا یک کلیت منسجم را ترسیم کند. ویراستاران معمولاً در ساخت فیلم نقش پویا دارند. بعضی اوقات ، کارگردانان فیلم اوتیست فیلمهای خود را ویرایش می کنند ، به عنوان مثال ، آکیرا کوروساوا ، بهرام بیضایی ، استیون سودربرگ و برادران کوئن.
با ظهور ویرایش دیجیتالی در سیستم های ویرایش غیر خطی ، سردبیران فیلم و دستیاران آنها مسئول بسیاری از زمینه های فیلم سازی شده اند که قبلاً مسئولیت دیگران بوده است. به عنوان مثال ، در سالهای گذشته ، ویراستاران تصویر فقط با آن تصویر alt سروکار داشتند. صدا ، موسیقی ، و (اخیراً) ویراستاران جلوه های بصری با کاربرد سایر جنبه های روند ویرایش ، معمولاً تحت هدایت ویرایشگر تصویر و کارگردان صحبت می کنند. با این حال ، سیستم های دیجیتال به طور فزاینده ای این مسئولیت ها را بر روی ویرایشگر تصویر قرار داده اند. این امر به ویژه در فیلم های با بودجه پایین متداول است که ویراستار گاهی اوقات موسیقی موقت را قطع کند ، جلوه های بصری را مسخره کند و جلوه های صوتی موقت یا سایر جایگزین های صدا را اضافه کند. این عناصر موقتی معمولاً با عناصر نهایی تصفیه شده تر تولید می شوند که توسط تیم های صدا ، موسیقی و جلوه های بصری استخدام شده برای تکمیل تصویر جایگزین می شوند.
فیلم های اولیه فیلم های کوتاهی بودند که یک فیلم بلند ، استاتیک و قفل شونده داشتند. حرکت در این شات برای سرگرمی مخاطبان کافی بود ، بنابراین فیلم های اول فعالیتهایی مانند ترافیک در امتداد خیابان شهری را نشان دادند. هیچ داستان و ویرایش وجود نداشت. هر فیلم تا زمانی که فیلم در دوربین وجود داشت ، اجرا می شد.
تصویر از چهار سر مشکل ، یکی از اولین فیلم هایی که در معرض قرار گرفتن در معرض متعدد است.
استفاده از ویرایش فیلم برای ایجاد استمرار ، شامل عملی که از یک سکانس به سکانس دیگر منتقل می شود ، به پیشکسوت فیلم بریتانیا روبرت دبلیو پیول 'Come Come، Do!' ساخته شده در سال 1898 و یکی از اولین فیلم هایی که بیش از یک عکس را نشان می دهد ، نسبت داده می شود. [2] در اولین عکس ، یک زن و شوهر سالخورده در بیرون از نمایشگاه هنری مشغول ناهار هستند و سپس افراد دیگر را از طریق درب دنبال می کنند. شلیک دوم نشان می دهد که آنها در داخل چه کاری انجام می دهند. "دوربین فیلمبرداری شماره یک" پل 18 در سال 1896 نخستین دوربینی بود که میل لنگ را معکوس می کرد ، و اجازه می داد فیلم های مشابه فیلم چندین بار در معرض نمایش گذاشته شود و بدین ترتیب موقعیت های فوق العاده و چندین مواجهه ایجاد شود. یکی از اولین فیلم هایی که از این تکنیک استفاده کرد ، ژرژ ملیس The Four Troublesome Heads از سال 1898 ، با دوربین پل ساخته شد
دانلود سریال خون سرد قسمت دهم 10